Działalność Terapeutyczna w Zespole Szkół
W pracy szkoły nad rozwojem możliwości uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi istotne miejsce zajmują
zajęcia terapeutyczne. Prowadzą je nauczyciele i specjaliści posiadający kwalifikacje odpowiednie do danego rodzaju
zajęć. Praca terapeutyczna realizowana jest w oparciu o programy uwzględniające indywidualne potrzeby rozwojowe i
edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne każdego ucznia.
Poniżej znajduje się lista zajęć terapeutycznych jakie prowadzone są w Zespole Szkół.
Aby zapoznać się szerzej z daną terapią należy kliknąć na link
AVS-audiowizualna stymulacja mózgu
EEG biofeedback
TERAPIA SNOEZELEN (Sala doświadczania świata)
METODA INDYWIDUALNEJ STYMULACJI SŁUCHU JOHANSENA
TERAPIA METODĄ WARNKEGO
Terapia Integracji Sensorycznej
TERAPIA BEHAWIORALNA
TERAPIA LOGOPEDYCZNA
TERAPIA RĘKI
TERAPIA WIDZENIA
TRENING ZASTĘPOWANIA AGRESJI
TRENING UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNYCH
HORTITERAPIA
ROZWIJANIE KOMPETENCJI EMOCJONALNO-SPOŁECZNYCH
ZAJĘCIA Z GIMNASTYKI KOREKCYJNO-KOMPENSACYJNEJ
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO W. SHERBORNE
Metoda, w której wykorzystano działanie światła i dźwięku na częstotliwość pracy mózgu. Pod wpływem sygnałów świetlnych i dźwiękowych mózg zmienia rodzaj swojej czynności. W zależności od użytego programu od stanu relaksu do stanu pełnego skoncentrowania. Jest to metoda wspomagająca stosowana w terapii i w leczeniu.
Metoda usprawniania pracy mózgu poprzez zmianę wzorca fal mózgowych. Terapia eegbiofeedback u osób z zaburzeniami usprawnia procesy poznawcze, percepcyjno-motoryczne. Relaksuje - wycisza lęki i agresję. Poprawia system odpornościowy, zmniejsza zapotrzebowanie na leki. Mogą z niej korzystać również osoby zdrowe w celu zwiększenia potencjału intelektualnego, kreatywności, poprawy samooceny, koncentracji.
Metoda ta polega na precyzyjnej stymulacji przetwarzania słuchowego i rozumienia mowy poprzez muzykę.
Przeznaczona jest dla dzieci i młodzieży z zaburzeniami przetwarzania słuchowego, uwagi słuchowej i koncentracji,
dzieci z opóźnionym rozwojem mowy, dla osób z autyzmem, z niedosłuchem, po udarach, dla osób z szumami usznymi.
Twórcą metody jest dr Kjeld Johansen- duński nauczyciel i psycholog.
Przyczynami powstania problemów z przetwarzaniem słuchowym mogą być:
-częste zapalenia ucha środkowego,
-zbyt mała lub zbyt duża ilość doświadczeń słuchowych,
-opóźnienie rozwoju
-niedojrzały lub uszkodzony Centralny Układ Nerwowy
Objawy:
Jeśli u dziecka występują zaburzenia przetwarzania słuchowego wówczas ma ono problemy z prawidłowym różnicowaniem dźwięku,
lokalizacją źródła dźwięku, rozpoznawaniem wzorców dźwiękowych, analizą czasowych aspektów sygnału dźwiękowego,
umiejętnością rozumienia mowy. W konsekwencji pojawiają się:
-trudności w rozwoju mowy i prawidłowej artykulacji
-problemy w uczeniu się, czytaniu
-zaburzenia koncentracji uwagi,
-trudności w konstruowaniu wypowiedzi pisemnych
Przebieg Programu
Po przeprowadzeniu badań diagnostycznych i wywiadu, dziecko jest kwalifikowane do programu.Przeciwskazaniem może być padaczka.
Wymagana jest wówczas konsultacja i zgoda neurologa. Program terapeutyczny w formie indywidualnie zaprogramowanej dla danej osoby,
lub standardowej muzyki instrumentalnej nagrywany jest na płyty CD. Dziecko otrzymuje płytę do domu i słucha jej przez 10 min.
każdego dnia, ewentualnie słucha muzyki standardowej w szkole przez pięć dni w tygodniu. Zawsze przez słuchawki.
Słuchając specjalnie do tego programu skomponowanej muzyki, dzięki neuronalnej plastyczności mózgu - poprawiamy przetwarzanie słuchowe.
Postępy w terapii kontrolowane są co 10-12 tygodni, za każdym razem dziecko otrzymuje nową (indywidualną lub standardową)
płytkę z programem terapeutycznym. Cały program stymulacji trwa około 14-18 miesięcy.
Efekty
Stymulacja słuchowa wg. Johansena poprawia przetwarzanie bodźców słuchowych. Dzięki tej metodzie poprawia się uwaga i koncentracja, r
ozumienie mowy, artykulacja, ogólne funkcjonowanie: emocje, samoocena.
B. Mirocha
Terapia Snoezelen, która w Polsce znana jest pod nazwą Sala Doświadczania Świata zaliczana jest do działań opartych na stymulacji polisensorycznej.
Snoezelen ma stwarzać świat przyjazny, pozbawiony chaosu nakładających się na siebie bodźców, pozwalać na skupienie
się na wybranych elementach środowiska, dawać możliwość reagowania w dowolnym tempie, z możliwością powtórzeń danej czynności bez ograniczeń.
Istotą jest więc stwarzanie dającego się kontrolować świata. Wynikiem przebywania w Sali Doświadczania Świata jest rozluźnienie,
zainteresowanie otoczeniem, zmniejszenie pasywności, polepszenie kontaktu z terapeutą, poczucie bezpieczeństwa, doświadczenie samego
siebie, radość i relaks.
Snoezelen może istnieć jako samodzielna terapia, ale także pełnić rolę uzupełniającą np. Łączona jest z muzykoterapią, hortiterapią.
Pobyt w Sali Doświadczania Świata zakłada osiągnięcie następujących celów; kompensacji, redukcji deficytów i zaburzeń.
Prowadzi do wzbogacenia zakresu przeżyć uczestnika, poprawy koncentracji, zwiększenia możliwości działania.
Dla kogo jest przeznaczona terapia w Sali Doświadczania Świata: osoby z niepełnosprawnością intelektualną,
z autyzmem i zespołem Aspergera, dzieci z dysfunkcjami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania, nerwicami,
osoby ze schorzeniami demencyjnymi.
Przeciwskazania; uczestnictwo w zajęciach osób z epilepsją.
A. Kusak
Założenia Metody Warnkego
Według koncepcji Warnke, przyczyną problemów z nauką prawidłowego czytania, pisania i mówienia są trudności
w automatyzacji przetwarzania słuchowego, wzrokowego i motorycznego. Czytanie, pisanie i mówienie to złożone
czynności umysłowe, które przebiegać mogą prawidłowo wyłącznie wtedy, gdy są w pełni zautomatyzowane.
Jeżeli przetwarzanie bodźców zmysłowych w mózgu jest opóźnione, zwiększenie ilości ćwiczeń czytania i pisania
nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Znacznie skuteczniejsze jest przyspieszenie procesów przetwarzania
na poziomie centralnym poprzez ćwiczenia automatyzacji ośmiu funkcji podstawowych w zakresie słyszenia,
widzenia i motoryki wykonywanych z pomocą urządzenia Brain-Boy®- Universal. W celu poprawy współpracy
półkul mózgowych, niezwykle ważnej dla procesu czytania, pisania, mowy i wielu innych kompetencji, Fred Warnke opracował trening lateralny.
Dla kogo?
Metoda opracowana przez Freda Warnke przeznaczona jest do pracy z dziećmi od 6 roku życia lub osobami dorosłymi,
u których występują trudności w zakresie prawidłowego czytania, pisania i mówienia. Terapią objęte są osoby
przejawiające objawy Centralnych Zaburzeń Przetwarzania Słuchowego.
Jak wygląda terapia i na czym polega?
Pierwszym krokiem terapii jest diagnoza. Procedura diagnostyczna w metodzie Warnkego składa się z 14 kroków.
Każde z zadań testowych bada inną kompetencję z zakresu percepcji wzrokowej, słuchowej oraz motoryki.
W oparciu o wynik uzyskany w procesie diagnozy, terapeuta opracowuje program treningowy dostosowany do
indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta. Trening prowadzony metodą Warnkego zawiera zadania odpowiadające 14 próbom diagnostycznym.
Opracowany przez Freda Warnke trening opiera się na dwóch zasadniczych filarach:
1. Automatyzacja przetwarzania słuchowego, wzrokowego i motorycznego.
2. Automatyzacja koordynacji półkul mózgowych.
Metoda Warnkego pozwala na poprawienie funkcjonowania dziecka w zakresie centralnego przetwarzania słuchowego,
wzrokowego, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz słuchowo-ruchowej, a także w obszarze spostrzegania własnej motoryki i równowagi
J. Betlej
Jest to nowoczesna metoda diagnozy i terapii, która istotnie wpływa na poprawę umiejętności czytania, pisania, mowy, ogólną sprawność ruchową, funkcjonowania społeczne i emocjonalne. Techniki terapeutyczne stosowane w SI mogą pomóc dzieciom lepiej funkcjonować w szkole i w domu przyczyniając się do ogólnej poprawy pracy układu nerwowego i ich sytuacji życiowej.Metoda SI jest wykorzystywana w pracy z dziećmi z upośledzeniem umysłowym, z zespołem Downa, autystycznymi, niedowidzącymi, z mózgowym porażeniem dziecięcym, z zaburzeniami werbalno-słuchowymi, z niemowlętami z grupy ryzyka. SI opiera się na neurofizjologicznych podstawach klinicznej obserwacji i standaryzowanych testach.
Założeniem terapii behawioralnej jest systematyczne wzmacnianie (nagradzanie) coraz bardziej zbliżonych
do docelowych form zachowania.
Jest to możliwe dzięki stosowaniu ważnych dla dziecka wzmocnień (nagród). W trakcie terapii istotna jest
kontrola sytuacji, podczas której zachowanie przebiega. Oznacza to odpowiedni sposób wydawania poleceń.
Kontrolowanie sytuacji polega również na umiejętnym wprowadzaniu i wycofywaniu różnorodnych podpowiedzi.
Temu samemu celowi służy wprowadzanie do środowiska terapeutycznego wyraźnej struktury czasowo-przestrzennej.
Prowadząc terapię konieczne jest rozbijanie złożonych umiejętności na bardzo drobne elelmenty składowe.
Terapia opiera się na następujących krokach: analiza poziomu funkcjonowania, wybór zachowań pożądanych,
wybór metod, rejestrowanie i ocena rezultatów.
Terapia behawioralna jest jedną z podstawowych i najbardziej znanych terapii edukacyjnych dla dzieci i
młodzieży ze spektrum autyzmu.
Podczas zajęć terapeutyczno-edukacyjnych realizowane są podstawowe cele terapii behawioralnej:
rozwijanie zachowań deficytowych, czyli takich, które uważa się za normalne i pożądane u dziecka w pewnym wieku,
redukowanie zachowań niepożądanych, czyli zachowań destrukcyjnych, agresywnych i autoagresywnych, generalizowanie
i utrzymanie efektu terapii w czasie (generalizowanie pojawia się w różnych sytuacjach, w obecności różnych osób
oraz rozszerza się na zachowania pokrewne). Ostatecznym celem terapii jest nauczenie dziecka jak uczyć się od
normalnego środowiska i jak oddziaływać na to środowisko, aby konsekwentnie przynosiło pozytywne rezultaty
jemu i jego rodzinie.
M. Skrejko-Rygiel
Warunkiem rozpoczęcia i prawidłowego przebiegu terapii logopedycznej w przypadku każdego
z zaburzeń mowy jest właściwa diagnoza. Terapia logopedyczna prowadzona jest indywidualnie
(logopeda pracuje z jednym dzieckiem/uczniem), w parach lub małych zespołach, w zależności od rodzaju
i stopnia nasilenia zaburzeń, wad wymowy. Dla każdego dziecka/ucznia opracowywany jest indywidualny program terapii.
Podczas zajęć logopedycznych prowadzone są ćwiczenia, które mają na celu podnoszenie kompetencji
komunikacyjnych dziecka/ucznia poprzez: kształtowanie prawidłowego toru oddechowego, wydłużanie fazy wydechowej,
usprawnianie motoryki aparatu artykulacyjnego, kształtowanie prawidłowych czynności fizjologicznych w obrębie
aparatu mowy (tj. połykanie, żucie, odgryzanie),ćwiczenia słuchowe (ćwiczenia wrażliwości słuchowej,
ćwiczenia słuchu fonemowego, czyli zdolności precyzyjnego różnicowania dźwięków mowy), uzyskanie prawidłowej
artykulacji poszczególnych głosek, wzbogacanie słownictwa, rozwijanie umiejętności budowania dłuższych wypowiedzi,
kształtowanie swobodnej wypowiedzi dziecka.
W pracy z uczniami logopedzi wykorzystują różnego rodzaju metody, zarówno typowe ( praca przy lustrze - pokaz
prawidłowego ułożenia narządów artykulacyjnych, fonogesty, analiza i synteza głosek/sylab) oraz wiele innych, specjalistycznych,
które dobierają w zależności od indywidualnych potrzeb dzieci/uczniów.
U dzieci/uczniów mających problemy z
komunikowaniem się w sposób werbalny, wprowadzane i stosowane są Wspomagające i Alternatywne Metody Komunikacji ( AAC ).
Metody te opierają się na stosowaniu znaków manualnych (gestów np. MAKATON), graficznych (obrazów np. MÓWIK, PCS) lub ich
kombinacji zawsze w połączeniu z przekazem werbalnym. Ponadto w swojej pracy logopedzi korzystają z takich metod
jak metoda werbo-tonalna, którą stosuje się zwykle u młodszych dzieci z zaburzeniem słuchu lub opóźnionym rozwojem mowy.
Ma ona na celu uwrażliwiać słuch i poprawić komunikację werbalną dziecka poprzez zabawy z dźwiękami mowy, którym
każdorazowo towarzyszy odpowiedni ruch. Inną z metod, z której korzystają logopedzi jest logorytmika. Polega ona na wykonywaniu
ćwiczeń muzyczno-ruchowych. Jej celem jest korygowanie wad słuchu i mowy, przy jednoczesnym uwrażliwianiu dziecka
na cechy wspólne mowy i muzyki czyli melodii, rytmu, tempa, barwy, dynamiki dźwięków.
W przypadku problemów z napięciem mięśniowym okolic twarzy, jako wsparcie w terapii, logopeda może też zastosować
masaż logopedyczny, którego technika zależna będzie od problemu ucznia. Wspierająco w takich przypadkach działa także
kinesiotaping okolic głowy i szyi. Polega on na aplikacji specjalnych plastrów, mających zbliżone do ludzkiej skóry parametry,
które sensorycznie oddziałują na układ mięśniowo-powięziowy. Kinesiotaping stosuje się wspierająco przy problemach
z domykaniem ust, szczękościskiem, ślinieniem się, bruksizmem (zgrzytanie zębami), a także przy porażeniu nerwu twarzowego,
obrzękach twarzy, przy problemach z poborem, gryzieniem i żuciem pokarmów, piciem czy wydmuchiwaniem powietrza.
Ponadto logopedzi korzystają w swej pracy także z elementów metody behawioralnej, głównie w przypadku uczniów ze spektrum autyzmu.
Gabinety logopedyczne wyposażone są w liczne, profesjonalne pomoce dydaktyczne do wspierania i rozwoju komunikacji, w tym
również multimedialne programy do terapii mowy. Wszystko po to, aby zajęcia były atrakcyjne i jak najbardziej efektywne.
D. Paradyż
To terapia, której celem jest usprawnienie małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców.
Jednak na początku ćwiczenia rozpoczyna się od obręczy barkowej i kończyn górnych. Terapia obejmuje
ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego, wzmacnianiu siły mięśniowej
kończyn górnych, stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego, doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu
kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz. Najwyższym stopniem umiejętności motorycznych
jakie ręka osiąga jest grafomotoryka czyli sprawność manualna ręki podczas czynności związanych z pisaniem,
rysowaniem. Terapia ręki to nie tylko ćwiczenia dłoni i palców, ale przede wszystkim ćwiczenia wzmacniające całe ciało.
Ostatnim elementem terapii jest praca przy stoliku z narzędziem piszącym w ręku. Ćwiczenia dobierane są przez
terapeutę indywidualnie do potrzeb każdego dziecka.
Terapia ręki przeznaczona jest dla dzieci u których występują:
- trudności manualne ( wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików, nawlekanie koralików, układanie drobnych przedmiotów),
- trudności grafomotoryczne ( kreślą niedokładne szlaczki, nie lubią wycinać, rysować, lepić, rysunki często sprawiają wrażenie niestarannych),
- obniżony poziom graficzny pisma - litery niekształtne, kanciaste, nieprecyzyjne, różnej wielkości, wychodzące poza linie,
połączenia pomiędzy literami różnej długości, o różnym nachyleniu liter, w dowolnym miejscu litery, odstępy między literami
za duże lub za małe, pismo mało czytelne, tempo pisania wolne - trudności z nadążaniem za tempem innych dzieci,
- osłabione mechanizmy równoważne (trudności z jazdą na rowerze, hulajnodze, staniem na jednej nodze), niezgrabność ruchową, brak koordynacji ruchowej,
- zachowanie nieprawidłowej postawy podczas pracy przy stoliku,
- wyraźne obniżenie lub podwyższenie napięcia mięśniowego w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej (nieprawidłowe trzymanie narzędzia
piszącego- ściskanie za mocno, albo trzymanie za lekko),
J. Marcisz
Terapia widzenia polega na usprawnianiu i rozwijaniu umiejętności posługiwania się wzrokiem, a tym samym zwiększaniu możliwości wzrokowych i komfortu widzenia obuocznego w codziennym funkcjonowaniu dziecka. Terapia ta skierowana jest do dzieci niewidomych i słabowidzących. Na zajęciach indywidualnych z dzieckiem zaczynamy od podstawowych funkcji widzenia, takich jak orientacja czy ruchy oczu. Potem przechodzimy do coraz bardziej zaawansowanych - widzenie obuoczne i akomodacja. Kończymy na funkcjach poznawczych, percepcyjnych i kognitywnych widzenia. Podczas treningu wzrokowego uczymy się świadomie używać swoich oczu. Terapia widzenia pomaga rozwijać możliwości wzrokowe każdego ucznia. Sprawia, że widzi lepiej, postrzega szybciej, czyta bez zmęczenia.
Terapia widzenia obejmuje:
- doskonalenie spostrzegania,
- rozwijanie podstawowych sprawności wzrokowych związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych (lokalizowanie bodźca, fiksacja, śledzenie, zbieżność, przenoszenie spojrzenia, wodzenie, przeszukiwanie),
- kształtowanie i doskonalenie percepcji przedmiotów trójwymiarowych,
- kształtowanie i doskonalenie percepcji form dwuwymiarowych (ilustracje),
- rozwijanie pojęć (identyfikowanie i nazywanie przedmiotów),
- doskonalenie pamięci wzrokowej,
- osiąganie większej sprawności wzrokowej (m.in. identyfikowanie obiektów na obrazkach
dobieranie obiektów i obrazków według określonych cech, odnajdywanie szczegółów na
obrazkach prostych i złożonych, dopełnianie wzrokowe - rozróżnianie i identyfikowanie
związków zachodzących na obrazkach, znakach abstrakcyjnych i figurach).
K. Wróbel
Trening Zastępowania Agresji ART jest interwencją psychoedukacyjną wywodzącą się z nurtu kształtowania
umiejętności. Opiera się na założeniach terapii poznawczo-behawioralnej oraz teorii społecznego uczenia się,
mówiącymi, że agresja jest zachowaniem wyuczonym przez obserwację, bezpośrednie doświadczenie i powtarzanie.
Trening Zastępowania Agresji stosuje się w szkole jako formę pracy ukierunkowaną na zmianę zachowań agresywnych,
pomagającą przezwyciężyć złe nawyki. W trakcie treningu uczniowie uczą się zachowań odważnych nieagresywnych,
dokonują wyborów zachowania, tak by było ono skuteczne dla osiągnięcia wybranego celu.
Strukturę programu tworzą: Trening Umiejętności Społecznych obejmujący podstawowe umiejętności prospołeczne,
zaawansowane umiejętności społeczne, umiejętności emocjonalne, umiejętności alternatywne wobec agresji,
umiejętność radzenia sobie ze stresem, umiejętność planowania; Trening Kontroli Złości oparty na bezpośrednich
doświadczeniach uczestników, polegający na analizie czynników wyzwalających złość, sygnałów świadczących o
wzroście napięcia emocjonalnego, monitów służących do opanowania chaosu intelektualnego, reduktorów złości
i gniewu oraz samooceny; Trening Wnioskowania Moralnego, który jest formą kształtowania charakteru i rozumienia
samego siebie, poprzedzony jest ćwiczeniami dotyczącymi wartości poprzez wywołanie dysonansu poznawczego.
Odbiorcami programu mogą być: dzieci i młodzież z deficytami kompetencji społecznych, zagrożeni problemem
agresji, lub przeciwnie - wycofani i nieśmiali.
Podstawowymi celami ART są: kształtowanie umiejętności porozumiewania się i współdziałania w grupie,
rozwiązywania konfliktów i problemów, kontrolowania złości, rozwijanie u uczniów poczucia odpowiedzialności i dokonywania wyborów.
M. Skrejko-Rygiel
Założeniem treningu umiejętnosci społecznych jest poprawa funkcjonowania dzieci i młodzieży wśród innych ludzi.
Zajęcia odbywają się w kilkuosobowych grupach, gdzie uczestnicy treningu - pod nadzorem terapeuty - mają
obserwować zachowania innych, ale również zwracać uwagę, jak zachowują się wobec kolegów. TUS jest programem
do celowego i zaplanowanego uczenia umiejętności, a dzięki pracy w małej grupie można przećwiczyć i utrwalić
nowe umiejętności w bezpiecznym środowisku.
Jest to metoda terapeutyczna, która znajduje wykorzystanie przede wszystkim u dzieci i młodzieży
obarczonej różnymi całościowymi zaburzeniami rozwoju, takimi jak autyzm, ale również nadpobudliwością psychoruchową,
zaburzeniami osobowości czy fobiami społecznymi.
Celem jest wyposażenie uczestników treningu w umiejętności, wśród których należy wymienić: inicjowanie
i prowadzenie rozmowy, słuchanie innych i zadawanie pytań, wyrażanie i reagowanie na krytykę, radzenie sobie
z pozytywnymi i negatywnymi uczuciami, rozróżnianie emocji własnych i innych osób, rozwiązywanie konfliktów i współpraca w grupie.
M. Skrejko-Rygiel
Hortiterapia - czyli leczenie ogrodem. Terapia która poprzez kontakt bezpośredni z naturą, roślinami, własnoręczną pracę w ogrodzie wspomaga motorykę mała i duża, wycisza, uczy współpracy w grupie, podnosi poczucie własnej wartości , wzbogaca wiedzę i kształtuje nowe umiejętności zarówno u dzieci młodszych i starszych jak i u dorosłych i seniorów.
A. Haber-Stręk
Rozwijanie kompetencji emocjonalno-społecznych jest jedną z form pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole.
Podczas zajęć wykorzystuje się różne metody pracy z grupą lub zespołem. Podstawowymi formami stosowanymi w pracy są
inscenizacje, odgrywanie scenek, muzykowanie. Wykorzystuje się również rysunki i prace plastyczne. Stałym elementem
zajęć jest krąg - na ich początku i końcu, oraz rundka, pomagająca zwerbalizować odczucia uczestników zajęć.
Rozwój emocjonalny i społeczny uczniów podlega procesom uczenia się między innymi przez: naśladownictwo, identyfikację i trening.
Zajęcia organizowane są dla uczniów mających trudności w nawiązywaniu satysfakcjonujących relacji i prawidłowej
komunikacji z rówieśnikami i dorosłymi, prezentujących zachowania utrudniające realizację zadań rozwojowych odpowiednich do etapu rozwojowego.
Program zajęć rozwijających kompetencje emocjonalno-społeczne zakłada realizację podstawowych celów:
terapetycznych - rozumianych jako możliwość odreagowania emocj i napięć oraz nabywanie nowych doświadczeń emocjonalnych,
edukacyjnych - pozwalających zdobyć wiedzę i umiejętności dotyczących rozwiązywania konfliktów w grupie rówieśniczej
i sposobów łagodzenia agresji; rozwojowych - oznaczających nabywanie umiejętności społecznych niezbędnych w radzeniu sobie z codziennymi problemami.
M. Skrejko-Rygiel
Gimnastyka korekcyjno-kompensacyjna kierowana jest nie tylko do dzieci, u których stwierdzono wady postawy, ale
również jako działanie profilaktyczne, dla dzieci bez zaburzeń układu kostno-stawowo-mięśniowego celem wyrobienia,
a następnie utrwalenia nawyku przyjmowania prawidłowej postawy ciała. Za cele główne zajęć uznaje się:
korekcję istniejących wad postawy,
zapobieganie ich pogłębianiu,
wyrównywanie zaburzeń w rozwoju motorycznym,
kształtowanie odruchu przyjmowania i utrzymywania prawidłowej postawy ciała podczas czynności dnia codziennego,
zwiększenie ruchomości w stawach,
rozciągnięcie przykurczy mięśniowych,
wzmacnianie gorsetu mięśniowego odpowiedzialnego za utrzymanie prawidłowej postawy,
poprawę koordynacji ruchowej i równowagi,
podnoszenie ogólnej sprawności ruchowej i wydolności krążeniowo-oddechowej organizmu,
wszechstronny i harmonijny rozwój dziecka, wdrażanie do rekreacji ruchowej i promocja zdrowego stylu życia.
Ćwiczenia podczas zajęć dobierane są indywidualnie do każdego ucznia z uwzględnieniem jego potrzeb i możliwości psychoruchowych.
Zajęcia odbywają się raz lub dwa razy w tygodniu i prowadzone są przez specjalistów z zakresu fizjoterapii
lub nauczycieli wychowania fizycznego ze specjalizacją instruktorów gimnastyki korekcyjno-kompensacjnej.
Podczas zajęć wykorzystywane są różnego rodzaju przybory i sprzęty gimnastyczne: maty rehabilitacyjne,
dyski z fakturami, laski gimnastyczne, woreczki, stepery, piłki gimnastyczne, kształtki rehabilitacyjne
(walce, opony), kolorowe chusty, liny. Duża część ćwiczeń korekcyjnych prowadzona jest metodami gier i zabaw ruchowych
(m.in. w formie stacji ćwiczebnych i torów przeszkód), co dostarcza dzieciom wiele radości, jak również motywuje
do aktywnego i świadomego uczestnictwa oraz dbałości o własne zdrowie.
J. Kumala
Główną ideą Metody Ruchu Rozwijającego jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagającym rozwój psychoruchowy dziecka. Wpływa ona również stymulująco na rozwój emocjonalny, społeczny i poznawczy dziecka.
Podstawowe założenia metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów:
- świadomości własnego ciała i otaczającej dziecko przestrzeni,
- usprawniania ruchowego,
- dzielenia przestrzeni z innymi osobami oraz nawiązywania bliskiego kontaktu za pomocą ruchu i dotyku.
W metodzie Sherborne można wyróżnić kilka kategorii ćwiczeń:
- ćwiczenia prowadzące do poznania siebie i własnego ciała (świadomość własnej osoby, ciała),
- ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i budować poczucie bezpieczeństwa w swoim otoczeniu (świadomość przestrzeni),
- ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu oraz współpracę z partnerem i grupą (świadomość innych osób i kontakt z nimi):
- oparte na relacji "z",
- oparte na relacji "przeciwko",
- oparte na relacji "razem",
- ćwiczenia twórcze.
K. Wróbel